Narcisme, een spiegel zonder diepte,
Waar de blik verdrinkt in eigen beeld,
De echo fluistert, "Jij bent het middelpunt,"
En de wereld buigt zich voor jouw wezen.
Maar onder dat glanzende oppervlak,
Schuilt een leegte, een honger die nooit stilt,
Want de liefde die je zoekt, is een illusie,
Een schaduw van je eigen verlangen.
Je ogen zoeken bewondering,
Je lippen smeken om lof,
Maar in de stilte van de nacht,
Hoor je enkel het kille geluid van je eigen adem.
Narcisme, een dans op het slappe koord,
Tussen zelfverheerlijking en zelfvernietiging,
Want hoe hoog je ook klimt op die ladder,
De afgrond wacht geduldig op je val.
Dus kijk nog eens in die spiegel,
Zie jezelf zoals je werkelijk bent,
Een mens, met gebreken en verlangens,
En misschien, heel misschien, vind je dan echte liefde.
Reactie plaatsen
Reacties