Ik realiseerde mij vandaag dat ik eigenlijk nog herstellende ben van een burn-out. Mijn hoofd zit zoveel met dingen die ik nog wil doen maar ook nog moet doen. Mijn lichaam zegt op het moment van schrijven gewoon "NEE". Dus... het wordt tijd voor een zelfreflectie en een selfcare weekend. Hoe heb ik de afgelopen twee maanden gefunctioneerd en wat kan nog anders? 

In een wereld waarin steeds meer mensen zélf iets willen bijdragen aan hun buurt, dorp of stad, is het belangrijk dat er plekken zijn waar die betrokkenheid wordt gevoed en ondersteund. BIAwerkplaats is zo'n plek.

In een tijd waarin we altijd 'verbonden' zijn, lijkt echte verbinding verder weg dan ooit. Online lijkt iedereen een mening te hebben, vaak ongefilterd en scherp. In het echte leven zijn diezelfde mensen vaak stil, terughoudend, zelfs vriendelijk óf juist het tegenovergestelde! Hoe kan dat? Hier kan ik heel wat over schrijven maar ik houd het kort en bondig.

Soms besluit creativiteit zelf wanneer het tijd is om te bloeien. Gisteren schreef ik nog over hoe mijn creatieve projecten even geparkeerd staan en dat rust, ruimte en ritme mijn mantra is. Maar de nacht had andere plannen.

Iedereen draagt een masker. Soms om te overleven, soms om zichzelf te beschermen, maar vaak uit angst. Angst voor afwijzing, voor oordeel, voor het onbekende. We passen ons aan, worden wie anderen willen dat we zijn, tot het punt waarop we nauwelijks nog weten wie we zelf zijn. Maar wat als we dat masker laten vallen?

Reiki is een oude Japanse praktijk die zich richt op het bevorderen van genezing en balans in lichaam en geest. Het woord "Reiki" komt van de Japanse woorden "Rei," wat universeel" betekent, en "Ki," wat "levensenergie" betekent. Het is een therapie die steeds populairder wordt over de hele wereld voor haar helende en ontspannende eigenschappen. 

Er zijn momenten in het leven waarop alles even te veel wordt. Bij mijn begon het met vage klachten: slecht slapen, geen zin in dingen, snel huilen en snel overprikkeld. Uiteindelijk kwam de klap: ik had een burn-out. Het voelde als falen. Maar gaandeweg ontdekte ik dat het juist een kans was om mezelf opnieuw te leren kennen.

In mijn oudere versies had ik een hekel aan lijstjes. Boodschappenlijstjes, prioriteitenlijstjes voor thuis, to-do-lijstjes voor werk, vakantielijstjes en alle schoolactiviteiten die je niet moet vergeten voor drie basisschool kinderen. Ik onthield het wel. Ik schreef niks op. Het enige wat ik noteerde waren de geplande afspraken.

Mijn reis naar herontdekking verliep, net zoals bij iedereen, met de nodige ups en downs. Toch heb ik uit die momenten van pieken en dalen ontzettend waardevolle lessen mogen leren. Het belangrijkste? Blijf trouw aan je kern en doe vooral datgene waar jij écht gelukkig van wordt. Maar wat als je van heel veel dingen houdt? Wat als je een brede interesse hebt? Hoe vind je dan dat ene wat jou écht vervult? En wanneer je dat gevonden hebt, hoe stel je grenzen zonder jezelf steeds schuldig te voelen?

In de afgelopen tijd heb ik de drang om weer te schrijven ontdekt. Het voelt als een bevrijding om mijn gedachten en frustraties op papier te zetten, vooral in mijn bullet journal. Met elke penstreek komt er een nieuwe laag van mezelf naar boven. Een jaar geleden was mijn schrijfervaring heel anders; een jaar geleden vulde ik mijn pagina's met ellende en worstelingen. Maar dat was het begin van alweer een transformatie, een zoektocht naar geluk en een nieuw levenspad.