Ik ben al jaren wakker. Niet sinds gisteren, niet sinds de krantenkoppen over femicide, niet sinds de zoveelste aangrijpende documentaire. Nee, ik ben wakker sinds ik als vrouw leerde dat veiligheid op straat óf waar dan ook niet vanzelfsprekendheid is. Sinds ik merkte dat mijn stem, mijn pijn, mijn grenzen niet serieus werden genomen. En dat is niet van de afgelopen weken, maanden maar van de afgelopen jaren... ver terug in mijn kinderjaren. Althans, het hadden mijn zorgeloze kinderjaren moeten zijn maar integendeel.... Door de nare gebeurtenissen (veroorzaakt door mannen) ben ik daardoor veel te vroeg volwassen geworden maar sindsdien wakker en allert.

De laatste tijd merk ik het steeds vaker: mensen stralen negativiteit uit. Niet alleen in woorden, maar in hun houding, hun energie, hun blik. Als hooggevoelige persoon voel ik dat haarfijn aan. Waar ik me vroeger nog kon afschermen, lukt dat nu minder goed. De wereld lijkt harder te zijn geworden. Stress, haat, verdeeldheid.... het hangt als een mist over alles heen.

De zomer is een seizoen van drukte en benauwdheid. Hoewel de zomer vaak wordt gezien als een periode van ontspanning, ervaar ik het anders. De hitte in Nederland is de laatste jaren intens en benauwend. Buiten is het druk, overal mensen, allemaal activiteiten, geluiden en beweging. Zelfs de vrije tijd voelt vol. Althans, ik plan mijn dagen nooit vol maar op een of andere manier voelt het vol. Het is leuk voor even, maar ik merk dat ik verlang naar iets anders. Naar een periode van rust... structuur en routine.

De stille last van de oudste dochter

Wij leven in een wereld waar stilte geen luxe is. Waar je ook komt, er is overal lawaai. Lawaai door mensen geproduceerd want er is in ons landje te weinig natuur met natuurlijke lawaai. Verbouwingslawaai, lawaai van mensen die gewoonweg te luid zijn zonder rekening te houden met hun medemens. Lawaai in winkels van alle luide piepjes en geroeze moes van mensen dat nogal galmt door een supermarkt. Ik merk dat ik meer baat heb aan stilte of iets minder lawaai. Ik kan mij beter focussen wanneer er volledige stilte is. Daarom werk ik als developer ook het liefst 's avonds/ 's nachts wanneer het echt stil is. Stilte heb ik nodig om tot rust te komen, gewoon tot mijn eigen bewustzijn om goede keuzes te kunnen maken zonder gestoord te worden door externe ruis althans lawaai. Stilte heb ik nodig om productief te zijn.

Soms is tijd geen klok, maar een gevoel. En vandaag voelde ik het anders: trager, zwaarder, mooier.

De wereld lijkt soms een theater waarin iedereen zijn eigen hoofdrol speelt — met opsmuk, perfectie en zinnen die net iets té goed klinken. Ik loop er vaak langs, zonder mee te doen. Want wat gebeurt er als je níet meedraait in het spektakel?

Soms sta je als ouder machteloos. Je wilt je kinderen een veilige, liefdevolle basis geven, maar je hebt niet altijd invloed op wat ze bij de ander ouder of familie meemaken. Ik weet daar alles van. Mijn kinderen groeien deels op in een omgeving waar alles groter, beter en meer moet zijn. Waar over mensen geroddeld wordt, en waar jezelf GEWELDIG vinden belangrijker lijkt dan écht gelukkig zijn.

Tijdens het herstel van een burn-out of eigenlijk meer een bore-out! zocht ik allerlei manieren om mijn concentratie, mijn focus weer terug te krijgen om te functioneren zoals ik eerder deed. Echter, wanneer je een burn-out of bore-out hebt gehad, zal je nooit weer diezelfde persoon zijn zoals je eerst was, laat staan je concentratie weer op de oude rit te krijgen. "Dat is wel iets waar je mee moet leren leven" werd weleens tegen mij gezegd. Dat is deels waar maar ik ben er sterk van mening dat je je concentratie weer terug kan krijgen. Nu inmiddels vierjaar geleden ontdekte in Binaural Beats welke ik via Spotify luisterde. In eerste instantie om mijn altijd maar alerte amygdala tot rust te krijgen. En in de periode dat ik veel mediteerde, luisterde ik ook naar bepaalde (Solfeggio-)frequenties die mij bracht tot een rustigere staat. Solfeggio-frequenties lijkt het zelfde als binaural beats maar het verschil zit het hem in dat Sofeggio maar één soort frequentie gebruikt i.p.v. twee frequenties. In deze blog ga ik het alleen over Binaural beats schrijven.

Sommige mensen denken dat wie geen traan laat, niets voelt.

Soms ontmoet je iemand die niet naar jou kijkt,

Soms blijven er vragen rondspoken in je hoofd. Waarom? Hoe kon dit gebeuren? Waarom zag ik het niet eerder? Het leven met een emotioneel niet-beschikbare (ex-)partner laat vaak diepe sporen na. En soms... is begrijpen niet meer genoeg.